Skutkiem orzeczenia TK nie może być rozszerzenie karalności aborcji, ponieważ ustawodawca ma wyłączną kompetencję stanowienia norm karnych. Organ ten nie ma też legitymacji do określania celów polityki karnej ani dobierania odpowiednich środków do jej realizacji. TK nie ma demokratycznego mandatu, a ocena Trybunału jest (albo raczej – powinna być) zawężona tylko do oceny prawnej. Od 1997 r. ustawodawca nie zmienił swojej woli co do zakresu karalności aborcji. Natomiast zarówno orzeczenie TK z 1997 r., jak i to z 2020 r. (niezależnie od licznych wątpliwości z nim związanych) nie mogły wywrzeć bezpośrednich skutków w tej sferze

Ustawa i rozporządzenie wprowadziły reżim prawny, który zawiera wszystkie cechy konstytutywne stanu nadzwyczajnego. Ziszczenie się materialnoprawnych przesłanek zawartych w Konstytucji określających istotę stanu nadzwyczajnego, nawet pomimo braku jego formalnej proklamacji, powoduje że obowiązują władzę publiczną konstytucyjne ograniczenia przewidziane na czas stanu nadzwyczajnego. W konsekwencji: obowiązuje zakaz zmiany m.in. kodeksu wyborczego oraz zakaz przeprowadzania wyborów – w tym prezydenckich. Z drugiej strony, działania władz podejmowane poza konstytucyjnymi ramami są bezprawne.

Jeśli odejdziemy od ściśle słownikowego rozumienia pojęć użytych w Konstytucji i sięgniemy do genezy i celu tych uregulowań, okaże się, że Konstytucja nie wyklucza pracy Sejmu bez jednoczesnej obecności posłów w jednym miejscu.

Prywatna spółka skarży Polskę do Strasburga za niekorzystne dla siebie orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, wydane z udziałem sędziego-dublera Mariusza Muszyńskiego. To już druga skarga na zasiadanie dublerów w TK przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka