Polska rajem dla alimenciarzy. „Były mąż ma 60 tys. długu i śmieje się w twarz sądowi”

Udostępnij

Dziennikarz i reporter. Laureat nagród: "Pióro Nadziei 2018" przyznawanej przez Amnesty International za dziennikarstwo zaangażowane i "Korony Równości 2019". Nominowany…

Więcej

"Były mąż jest kierowcą tira, pracodawcy zatrudniali go na czarno albo na umowy zlecenie in blanco. Oficjalnie gdy komornik wnosił o zajęcie pensji twierdzili, że nikt taki u nich nie pracuje" - mówi OKO.press Marta, matka dwóch nastolatek, która od 5 lat bezskutecznie walczy z byłym partnerem i państwem o alimenty. Dług przekracza już 60 tys. zł



Pracują na czarno, ukrywają dochody. Pomagają im pracodawcy, czasem rodziny. Tak od lat unikają odpowiedzialności alimenciarze. W 2019 roku ich dług wobec dzieci przekroczył 12 mld zł. To jedna czwarta wydatków budżetu centralnego na edukację. Jak to możliwe, że państwo wciąż jest bezradne?

 

Praca na czarno lub in blanco

 

Marta rozwiodła się z mężem w 2015 roku. Od tego czasu samodzielnie wychowuje dwie nastoletnie córki. Sąd rodzinny orzekł o winie mężczyzny. „W domu był alkohol, groźby, fizycznie i psychiczne znęcanie się” — opowiada Marta, ale nie to ciąży rodzinie najbardziej. Mimo zasądzonych alimentów – 650 zł na każde dziecko – były mąż, jak kilkaset tysięcy dłużników alimentacyjnych w Polsce, sam nie płaci dzieciom ani złotówki.

 

„Na początku nie dostawałyśmy nic” — mówi Marta. Sprawę zgłosiła do komornika, ale ten rozkładał ręce. „Przepisy pozwalały mu raz na pół roku sprawdzić w ZUS-ie, czy mąż nie jest ubezpieczony. To jedyne, co robił” – opowiada kobieta. Dlatego sama szukała pracodawców i adresu zamieszkania. Gdy namierzała byłego męża, informowała komornika, a ten wysyłał zajęcie.

 

Próbowała też kontaktować się z pracodawcami. „Były mąż jest kierowcą tira, pracodawcy zatrudniali go albo na czarno albo na umowy zlecenie in blanco. Oficjalnie gdy komornik wnosił o zajęcie pensji twierdzili, że nikt taki u nich nie pracuje, a gdyby ktoś wywęszył przekręt, mogliby wpisać inną datę w dokumentach” — mówi Marta.

 

Przepisy sobie, alimenciarze sobie

 

Do 2017 roku przepisy były tak mętne, że ściganie dłużników było właściwie niemożliwe. Art. 209 kodeksu karnego, mówiący o uchylaniu się od obowiązku alimentacyjnego, dopuszczał odpowiedzialność w przypadku „uporczywego” niepłacenia. W praktyce wystarczyło co miesiąc łożyć symboliczną złotówkę, by uniknąć postępowania. Tak alimenciarze hakowali system.

 

Sytuację miało zmienić zaostrzenie przepisów kodeksu karnego. W teorii od 2017 roku wystarczą trzy miesiące zaległości, by uruchomić całą machinę dyscyplinującą – od wezwań do prokuratury, przez automatyczny wpis do BIG i utratę zdolności kredytowej, aż po skierowanie na roboty publiczne lub odebranie prawa jazdy.

 

W ostateczności, gdy dłużnik naraża rodzinę na niezaspokojenie podstawowych potrzeb, sąd może zdecydować o ograniczeniu lub pozbawieniu wolności do 2 lat.

 

Ministerstwo Sprawiedliwości chwaliło się natychmiastową poprawą skuteczności egzekucji – z 19 proc. w 2016 roku do 34 proc. w 2018. Jednak resort Zbigniewa Ziobry porównuje ściągalność z kwotami wypłat z Funduszu Alimentacyjnego.

 

Na ponad milion dzieci, które nie dostają alimentów, w 2018 roku uprawnionych do korzystania z Funduszu było zaledwie 241 tys. osób.

 

To wina dramatycznie niskiego progu dochodowego, który do 1 października 2019 roku wynosił 750 zł na osobę w rodzinie. Dziś, po skromnej waloryzacji, wynosi 800 zł.

 

„Pracuję siedem dni w tygodniu. Od poniedziałku do piątku w urzędzie. Co miesiąc na rękę dostaję 2200 zł. Weekendowo dorabiam w usługach. Inaczej nie utrzymałabym rodziny. Średnia zarobków, do której wliczają się też półroczne premie, dyskwalifikuje mnie z możliwości ubiegania się o pieniądze z Funduszu Alimentacyjnego” — tłumaczy Marta.

 

Państwo działa tylko, gdy ma interes

 

Jeśli rodzina nie pobiera pieniędzy z Funduszu, państwo nie ma interesu ścigania dłużnika. Co trzy miesiące, gdy mija kolejny okres niepłacenia, Marta sama zgłasza sprawę do prokuratury. Na przesłuchaniu na policji musi wykazać dochody i wydatki, a najlepiej podać wszystkie dane dłużnika. „Słyszałam wprost, że jeśli nie przedstawię adresu, sprawa utknie. Znów to ja muszę się szarpać i wyręczać państwo” — opowiada.

 

Pierwszy raz sąd zaocznie wydał wyrok sześciu miesięcy ograniczenia wolności i 30 godzin prac społecznych. Minęły trzy miesiące, mężczyzna nie odpracował zasądzonej kary, więc trafił do więzienia. „Pracował tam jako fryzjer. Zarabiał 100 zł miesięcznie. Z tego odciągano podatki i wydatki na kasę więzienną. Gdy wyszedł po 9 miesiącach dziewczynki dostały 9 zł 40 groszy” — mówi Marta.

 

I dodaje, że gdy dłużnik jest w więzieniu, nie ma możliwości upominania się o alimenty, bo ten nie podejmuje zwyczajnej pracy dochodowej. „To absurd. System absolutnie mi nie pomaga. Jedyną zaletą pozbawienia wolności jest to, że na chwilę mam pewność, że dziewczynki mogą bezpiecznie chodzić po ulicy”.

 

Po wyjściu z więzienia nic się nie zmieniło. Mężczyzna nie płacił, ukrywał dochody. Marta znów zawiadomiła prokuraturę, a sąd po wniosku kobiety od razu zasądził karę dwóch lat pozbawienia wolności. Za dobre sprawowanie wyszedł po 9 miesiącach. „W tym czasie pracował w firmie zewnętrznej. Komornik wysyłał mi co miesiąc 100 zł” — opowiada Marta.

 

Dług przekroczył 60 tys. zł

 

„Mówią nam, że pomoże świadczenie 500 plus. Wie pan, ile to jest 500 zł? Jedna wizyta u okulisty” — opowiada Marta. Gdy wniosła do sądu sprawę o podwyższenie alimentów, usłyszała wprost, że przecież dzieci nie muszą mieć telefonów, internetu, a ubrania można kupować w sklepach z odzieżą używaną.

 

„Dlatego pracuję na dwa etaty. Nie chcę, żeby córki czuły się gorsze niż ich rówieśnicy z pełnych rodzin. Jedna kocha śpiew, druga taniec. Mam wybierać co miesiąc, której opłacić zajęcia? To wszystko bardziej niż niesprawiedliwe. Pewnie, wolałbym spędzać weekendy z córkami, ale państwo nie daje mi wyboru. Żeby nie odstawać, muszę pracować. Ciągle” — mówi.

 

Po 5 latach dług alimentacyjny byłego męża przekroczył 60 tys. zł.

 

„Absolutnie nie mam nadziei na odzyskanie pieniędzy. Liczę, że wydarzy się cud i w pewnym momencie, będę dostawać od państwa albo byłego męża bieżące zobowiązanie. Nowe przepisy może wywierają naciski na tych, których dochody są legalne. Inni pozostają wciąż w szarej strefie i mogą śmiać się w twarz wymiarowi sprawiedliwości” — dodaje.

 

W rodzinach, takich jak Marty, którym państwo nie pomaga w żaden sposób, wychowuje się ponad 750 tys. dzieci.

 

Imię bohaterki zmienione.

 


 

Kwestie dotyczące praworządności w Polsce oraz w całej Unii Europejskiej będziemy dalej monitorować oraz wyjaśniać na łamach Archiwum Osiatyńskiego, a także – po angielsku – na stronie Rule of Law in Poland.

 

Podoba Ci się ten artykuł? Zapisz się na newsletter Archiwum Osiatyńskiego. W każdą środę dostaniesz wybór najważniejszych tekstów, a czasem również zaproszenia na wydarzenia.



Autor


Dziennikarz i reporter. Laureat nagród: "Pióro Nadziei 2018" przyznawanej przez Amnesty International za dziennikarstwo zaangażowane i "Korony Równości 2019". Nominowany…


Więcej

Opublikowany

7 lutego 2020






Inne artykuły tego autora

23.10.2024

Związki partnerskie. Kotula: Koledzy z PSL, przeczytajcie ustawę i nie róbcie polityki na cierpieniu ludzi

13.10.2024

Komisja Wenecka wydała opinię o polskim wymiarze sprawiedliwości

26.08.2024

Jest list gończy za byłym prezesem Rządowej Agencji Rezerw Strategicznych

22.05.2024

W sprawie Lisa zawiódł system sprawiedliwości. „Min. Bodnar powinien objąć nadzorem to postępowanie”

18.04.2024

Więzienie za znieważenie osoby LGBT+. Prawica: To „lewacka cenzura”. A jak jest naprawdę?

15.01.2024

W spór o Prokuraturę Krajową włącza się TK Julii Przyłębskiej

15.01.2024

Bodnar: Nie zamierzam się wycofać

12.01.2024

Krok bliżej do rozwiązania sporu o TVP. Warszawski sąd zarejestrował likwidację rozgłośni RDC

08.01.2024

Prezydent Duda po spotkaniu z Hołownią: Nie doszliśmy do porozumienia

03.01.2024

Prokuratura wszczyna śledztwo ws. słów Pietrzaka o obozach koncentracyjnych dla migrantów

20.12.2023

Wiceszefowa KE w Polsce. „Naszym celem jest zakończenie procedury naruszeniowej przeciwko Polsce”

20.12.2023

Kamiński i Wąsik: Nie czujemy się winni. Ten wyrok zasługuje na pogardę

20.10.2023

Przysucha już nie chce ścigać aktywistów Atlasu Nienawiści. I wycofuje się z uchwały anty-LGBT

21.07.2023

Rząd ściga chochoła chrystianofobii, a nie chroni ludzi zagrożonych przestępstwami z nienawiści

16.07.2023

Atak Ziobry na sędziów i prokuratorów za skazanie Mariki, neofaszystowskiej aktywistki

04.05.2023

Przyłębska: „Trybunał nigdy nie wpisuje się w walkę polityczną”. Naprawdę?

29.03.2023

Zwykły obywatel Kaczyński wydał polecenie Trybunałowi Konstytucyjnemu. Czy sędziowie posłuchają?

16.03.2023

Neo-KRS nie podoba się wyrok uniewinniający za protest w kościele. Chcą wysłać sędzię na szkolenie

09.03.2023

Dlaczego Bruno trafił do domu dziecka? O sprawie aktywistki Angeliki Domańskiej i jej syna

02.02.2023

To oni wytoczyli wojnę edukacji antydyskryminacyjnej w szkołach. Teraz przegrywają przed sądami



Wesprzyj nas!

Archiwum Osiatyńskiego powstaje dzięki obywatelom i obywatelkom gotowym bronić państwa prawa.


10 
20 
50 
100 
200