Członkostwo Polski w Unii Europejskiej traktujemy jako historycznie unikatową szansę na bezpieczne i trwałe zakotwiczenie naszego kraju wśród przyjaznych, dobrze zorganizowanych i demokratycznie rządzonych państw Europy. Nie wolno tej szansy bezzasadnie narażać. Nieuniknione rozbieżności interesów tych państw należy rozstrzygać na drodze negocjacyjnej, na podstawie zasad równości i praworządności, które są fundamentem Unii. W skrajnych przypadkach spory mogą być rozstrzygane przez Trybunał Sprawiedliwości UE w procedurach przewidzianych w Traktatach.

Publicznie ogłoszone, planowane przez polski rząd decyzje w sprawie weta spowodują w naszej ocenie znaczące straty gospodarcze, społeczne i kulturowe. Są też nieakceptowalnym zagrożeniem dla polskiej racji stanu w długim okresie. Tej taktyce postępowania towarzyszy nierzetelna argumentacja, a decyzje podejmowane są wyraźnie pod wpływem tendencyjnych lub dezinformujących treści. W skrajnym przypadku twierdzi się, że rozporządzenie w sprawie zasady warunkowości, łączącej wypłaty z praworządnością, naruszać ma suwerenność Polski. A przecież Polska przystąpiła do Unii i powierzyła jej stosowne decyzje właśnie na podstawie woli suwerena, wyrażonej w referendum, którego wynik jest wiążący dla wszystkich władz Rzeczpospolitej. Pacta servanda sunt!

Przestrzeganie praworządności, która jest w Unii Europejskiej sprecyzowana w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości, jest obowiązkiem państw członkowskich, jest przesłanką członkostwa nie tylko w Unii, lecz również w Radzie Europy i Sojuszu Północnoatlantyckim.

Korzyści z członkostwa w UE są znacznie większe niż tylko kwestie finansowe. Polska polega na Unii jako sieci współzależności, która oparta jest na wspólnie tworzonych instytucjach i daje nam szanse rozwojowe, bezpieczeństwo prawne i wpływ na bezpieczeństwo fizyczne. Weto skutkowałoby realizacją dążeń niektórych państw „starej Unii” do ściślejszej integracji państw w ramach strefy euro, którym uprzednie polskie rządy skutecznie się przeciwstawiały. W obecnej sytuacji koncepcja taka zostałaby wykonana polskimi rękoma. Nastąpiłaby nieunikniona marginalizacja Polski w Unii Europejskiej i dryf do roli „państwa mniejszej prędkości”.

Trzymanie się kurczowe ogłoszonej taktyki i wetowanie perspektywy budżetowej UE i Funduszu Odbudowy byłoby też równoznaczne z „pełzającym” usuwaniem Polski z Unii, aż do skrywanego Polexitu włącznie. Na to nie ma zgody ponad 80% polskich obywateli!

Panie Premierze! Apelujemy o zmianę stanowiska rządu.

Podpisali:

prof. dr hab. Jan Barcz
dr Wojciech Warski
dr Joanna Orzechowska-Wacławska
dr hab. Renata Mieńkowska-Norkiene
prof. nadz. dr hab. Leszek Kwieciński
dr Małgorzata Bonikowska
Piotr Maciej Kaczyński
dr Leszek Cybulski
prof. dr hab. Artur Nowak – Far
dr Bartłomiej Zapała
dr Marta Czarnecka-Gallas
Tomasz Dostatni OP
Jan Truszczyński
Sebastian Gojdź
prof. nadz. dr hab. Lech Kurkliński
prof. dr hab. Janusz Węc
dr Andrzej Dumała
dr Grzegorz Gil
dr Ewa Szostak
dr hab. Michał Jamiołkowski
dr Jarosław Greser
dr Katarzyna Kasia
Andrzej Dycha
dr Tomasz Kałużny
prof. dr hab. Robert Grzeszczak
dr Bartłomiej E. Nowak
dr hab. Arkadiusz Domagała
dr Paweł Sztarbowski
dr inż. arch. Ewa Heczko-Hyłowa
prof. nadz. dr hab. Anna Doliwa-Klepacka
dr Paula Wiśniewska
dr Beata Jurkowicz
Aleksanda Polak
Joanna Mytkowska
dr hab. Anna Przybylska
dr Anna Jaroń
Małgorzata Lawrowska-von Thadden
prof. nadz. dr hab. Małgorzata Molęda-Zdziech
dr hab. Marek Grela
prof. nadz. dr hab. Maciej Krzak
dr Krzysztof Biegun
prof. dr hab. Teresa Sasinska-Klas
dr hab. Katarzyna Stachurska-Szczesiak
dr Justyna Napiórkowska
dr hab. Tomasz Kubin
dr Agnieszka Florczak
dr Błażej Choroś
Ludwik Kotecki
Wiesław Różyński
dr Agnieszka Nitszke
dr Elżbieta Skotnicka-Illasiewicz