Opinia w sprawie uchwalonej przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej na 12 posiedzeniu ustawy z dnia 4 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych na zapewnienie płynności finansowej przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 (druk senacki nr 142)
Tezy
1. Uchwalona ustawa z dnia 4 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych na zapewnienie płynności finansowej przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 w zakresie zmian w Kodeksie karnym (art. 37 w zw. z art. 26 pkt 2 w zw. z art. 79 ustawy nowelizującej) jest rażąco niezgodna z art. 112 Konstytucji, art. 119 ust. 1 Konstytucji, art. 144 ust. 3 pkt 6 i 9 Konstytucji, art. 10 ust. 1 Konstytucji, art. 122 ust. 3 i 4 Konstytucji w zw. z art. 2 Konstytucji, z uwagi na jej uchwalenie przez Sejm bez dochowania trybu wymaganego do jej wydania oraz z uwagi na uchwalenie w jej ramach przepisów tożsamych co do materii, identycznych treściowo i przyjętych w tak samo nieregulaminowym trybie z regulacjami aktualnie już zaskarżonymi do Trybunału Konstytucyjnego przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, co stanowi wkroczenie władzy ustawodawczej między innymi w kompetencje i prerogatywy Prezydenta RP.
2. Uchwalone zmiany w przepisach Kodeksu karnego godzą w konstytucyjną zasadę równości wobec prawa, zasadę proporcjonalności, konieczności i przydatności zaostrzenia represji karnej, prawo do obrony, zasadę określoności znamion czynu zabronionego pod groźbą kary, zasadę prawidłowej legislacji, zasadę zaufania obywatela do państwa, zasadę przewidywalności przepisów represyjnych w związku z określonym vacatio legis, uprzywilejowują sprawców poważniejszych czynów względem sytuacji prawnej sprawców popełniających mniej społecznie szkodliwe czyny oraz rodzą niesprawiedliwe i rażąco niespójne konsekwencje w zakresie wymiaru kary, czym naruszają art. 31 ust. 3 Konstytucji, art. 32 ust. 1 Konstytucji, art. 42 ust. 1 i 3 Konstytucji w zw. z art. 2 Konstytucji.
3. W związku z powyższym rekomendujemy odrzucenie w całości zmian w zakresie prawa karnego materialnego przewidzianych w art. 37, art. 26 pkt 2 oraz powiązanego z nim art. 79 ustawy nowelizującej.